Η βαριά κληρονομιά του Λόπεθ

Ο Άρης έχει μια ροπή την τελευταία 15ετία σε ποδοσφαιριστές από την ιβηρική χερσόνησο και όχι μόνο. Η φιλοσοφία του είναι ταυτισμένη με το ισπανικό μοντέλο. Το υιοθέτησε, προσπάθησε και αρκετές φορές πέτυχε να το αντιγράψει και είναι αλήθεια ότι κάποιες από τις καλύτερες ομάδες του τις είδαμε όταν είχε στον πάγκο του ισπανούς προπονητές και τα αστέρια στον αγωνιστικό χώρο ήταν από την ίδια χώρια. Ακόμη και πρόπερσι που επέστρεψε μετά από μια τραυματική τετραετία στην κανονικότητα της Σούπερ Λιγκ (λέμε τώρα), εμπιστεύτηκε την τύχη της ομάδας σε ισπανό τεχνικό (Πάκο Ερέρα) και αρκετούς συμπατριώτες του ποδοσφαιριστές. Μερικοί από αυτούς συνεχίζουν και σήμερα. Φέτος αποφάσισε να ακολουθήσει ένα διαφορετικό μοντέλο. Να διευρύνει την δεξαμενή άντλησης παικτών. Έφερε αυστριακό, αυστραλό, ρουμάνο, κροάτη, έρχεται ιρανός. Δεν είναι κακό, προς θεού. Αυτή η πολυεθνικότητα είναι ενδιαφέρουσα.

Τη θέση όμως του βασικού φορ, την εμπιστεύτηκε σε ισπανό. Τον μοναδικό μέχρι σήμερα από τη νέα φουρνιά. Τυχαίο; Προφανώς όχι. Ο Κρίστιαν Λόπεθ συνεχίζει την παράδοση που έχει δημιουργήσει ο Άρης και αναλαμβάνει ένα βαρύ φορτίο. Να φανεί αντάξιος των προκατόχων του και γιατί όχι να τους ξεπεράσει. Και δεν μιλάμε για τυχαίους ποδοσφαιριστές. Μιλάμε για τον Σέρχιο Κόκε και τον Νταβίντ Αγκάνθο. Εμβληματικοί με τον τρόπο τους. Χαρισματικοί σκόρερ, προσωπικότητες που άφησαν το στίγμα τους στο club και μνημονεύονται ακόμη. Είναι δυο από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Ο Σέρχιο Κόκε των δυο πρώτων σεζόν (2006-2008) με τα δέκα και οκτώ γκολ αντίστοιχα και ο Αγκάνθο της πρώτης του χρονιάς (2012-13) με εννιά γκολ σε 21 ματς. Κανείς τους δεν ξεπέρασε τα δέκα γκολ, κάτι που εύχονται όλοι στον Άρη να κάνει ο Λόπεθ, όμως η επιρροή τους στο παιχνίδι της ομάδας στις αντίστοιχες περιόδους υπήρξε καθοριστική. Θα έβαζα στην ίδια λίστα και τον Χαβιέρ Κάμπορα που έβαλε 11 γκολ τη σεζόν 2009-10 και ήταν πραγματικός κίλερ μέσα στην περιοχή αλλά αυτός είναι αργεντινός. Λάτιν κι αυτός προς επίρρωση των όσων περιγράφω.

Ο Λόπεθ έρχεται και αυτός στα 31 όπως και ο Αγκάνθο. Με μια σημαντική διαφορά όμως. Ο Αγκάνθο με σοβαρό πρόβλημα στο γόνατο και σε μια ομάδα με περιορισμό μεταγραφών που είχε αρχίσει να επηρεάζεται από τα οικονομικά προβλήματα και αγωνιζόταν εκείνη τη διετία για να αποφύγει το μοιραίο.

Ο Λόπεθ από την άλλη έρχεται ώριμος μεν, πλην όμως ακμαίος και γεμάτος όρεξη μετά από μια μέτρια περσινή σεζόν. Σε μια ομάδα που θα αγωνιστεί στο Γιουρόπα Λιγκ για δεύτερη σερί φορά, με καλό ρόστερ και στόχο κάθε χρόνο να κάνει και ένα βηματάκι παραπάνω. Το αν θα το κάνει, κακά τα ψέματα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την προσαρμογή του Λόπεθ. Το πόσο γρήγορα θα… κουμπώσει στην ομάδα και θα βρεθεί με Γκάμα, Φέτφα, Μαντσίνι, Μπερτόλιο κτλ. Εγώ πάντως μια «τρέλα» στο βλέμμα του την είδα. Μια αποφασιστικότητα. Κυριακή κοντή γιορτή. Το πακέτο πάντως το έχει…

ΥΓ. Συγγνώμη δηλαδή. Τι άλλο πρέπει να κάνει ο Γιάννης Φετφατζίδης για να είναι στις κλήσεις του Φαν Σιπ στην Εθνική; Ο με διαφορά καλύτερος εξτρέμ του ελληνικού πρωταθλήματος. Μήπως, λέω μήπως, έχει να κάνει με την κόντρα του Άρη με την ΕΠΟ του Γραμμένου και τις πρόσφατες ανακοινώσεις; Διότι, συγχωρέστε με, αγωνιστικά κριτήρια αδυνατώ να βρω. Αλήθεια έτσι ποιος τιμωρείται;